یکی از کارگران سایپا در گفت‌وگو با «اهل کاشانم» گفت: «کمبود قطعه بهانه‌ای بیش نیست؛ هیچ‌وقت باعث توقف خط تولید نشده است. تمام سال خودروها با وجود کمبود هفت‌هشت قطعه تولید می‌شوند و بعد در پارکینگ می‌مانند تا مدیران، در زمان مناسب‌تر، آن‌ها را با قیمت بالاتری روانه بازار کنند.»

وی افزود که فعالیت سایپا کاشان عملاً از تولید به نوعی واسطه‌گری تغییر کرده است؛ خودروهای چانگان و تویوتا که ماه‌ها در بندر بلاتکلیف مانده‌اند، به کارخانه منتقل می‌شوند، پس از شست‌وشو و آماده‌سازی ظاهری، بار دیگر برای فروش به تهران ارسال می‌شوند.

شاید به همین دلیل است که جایگاه منابع انسانی در نگاه مدیران سایپا کم‌رنگ شده؛ مقایسه میان سود آسان واسطه‌گری و دشواری تولید در شرایط تحریم و فشارهای روزافزون هزینه‌های کارگری، نشان از آن دارد چرا انگیزه‌ی مدیریتی از تولید به تجارت صرف تغییر یافته است.

کارگران می‌گویند مدتی است حقوق نصف و نیمه پرداخت می‌شود، از «بن»، «آکورد تولید» و «ارزاق ماهانه» خبری نیست. پرداخت حق بیمه‌ها به سازمان تأمین اجتماعی چند ماه عقب افتاده و همین باعث شده امکان استفاده از خدمات درمانی برای بسیاری از کارگران از بین برود. بیمه‌ی تکمیلی هم قصۀ پرغصه است. 

یکی دیگر از کارگران گفت: «متأسفانه مدیران سایپا به سیم آخر زده‌اند. به جای این که به کارگران توجه کنند می‌گویند اگر کار بهتری سراغ دارید از این جا بروید؛ کارگران معتقدند فشارهای معیشتی به‌گونه‌ای افزایش یافته که گویی سیاست شرکت در جهت کاهش تدریجی نیروهای باسابقه است.

به خاطر این که نیروهای باسابقه زیر بار حرف زور نمی‌روند. برای احقاق حقوق خود حرف زده، اعتراص و اعتصاب می‌کنند. هرچند به اخراج‌شان بیانجامد؛ همان‌طور که سری قبل یکی از نیروهای شرکت به همین خاطر اخراج شد ولی کارگر حرف خودش را زد. 

سایپا کاشان بدون تردید یکی از مهم‌ترین ظرفیت‌های صنعتی منطقه در ایجاد اشتغال و تولید است و همین جایگاه اقتضا می‌کند که درباره‌ی مشکلات و کاستی‌های آن صادقانه سخن گفته شود؛ نه از سر تخریب، بلکه برای آن‌که موتور تولید، روان‌تر و با خطای کمتر در مسیر توسعه‌ی کاشان حرکت کند.