زندگی مانند همیشه در جریان است. تودۀ مردم به کار و زندگی خود مشغول‌اند و گاهی سر به آسمان بلند کرده و با گوشۀ چشم، رد موشک یا جنگنده‌ای را می‌پایند و پس از ثانیه‌ای تأمل به راه خود ادامه داده و می‌روند ولی به نظر می‌رسد این بار هم مثل هر بار دیگر مسئولین از مردم جامانده‌ و اثری از ایشان دیده نمی‌شود. 

دفعه اول نیست. آخرین آن هم نخواهد بود. زندگی پر از فراز و نشیب است و «مبارزه»، «مقاومت»، «دفاع» و «تاب‌آوری» بخش جدایی‌ناپذیر از مسیر زندگی است؛ گاه با یک «انقلاب» به تصویر کشیده می‌شود و گاه در «جنگ تحمیلی» متجلی می‌شود؛ گاه مردم در شیوع هم‌گیری کرونا به داد همدیگر می‌رسند و اکنون با کوله‌باری از تجربه زیر آسمانی که هر دم خراشی بر آن کشیده می‌شود، روزها را با کار و تلاش به شب و شب‌ها را با آرامش نسبی به صبح می‌رسانند. 

مردم زندگی در روزهای سخت و شرایط بحرانی را به شایستگی آموخته‌اند؛ همان‌ طور که پزشکان، پرستاران، متولیان داروخانه‌ها و مراکز درمانی داوطلبانه پا پیش گذاشته و در کنار همشهریان قرار گرفته و سعی دارند به انحا مختلف باری از دوش مردم برداشته تا التیام دردهای‌شان شود؛ یکی از داروخانه کاشان اعلام کرده که این روزها «تعرفه خدمات دارویی» را نمی‌گیرد.

متولیان اقامتگاه‌ها، هتل‌ها و مجموعه‌های رفاهی پیش از همه پا پیش گذاشته و به کسانی که احیاناً به هر علت بار سفر بسته و در راه مانده‌اند اعلام کردند چنانچه گذارتان به کاشان افتاد خم به ابرویتان نیاورید. اینجا خانۀ شماست و می‌توانید شبی را به رایگان به صبح رسانده و به راه‌تان ادامه دهید ولی هیچ سخن و تدبیری از سازمان متولی -میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری- در شرایط سخت و بحرانی برای سازماندهی و راهنمایی مهمانان در راه مانده شنیده نمی‌شود. 

این روزها صف‌های نانوایی با روزهای دیگر فرق کرده است. دیگر کسی در صف نمی‌زند و برای گرفتن چند قرص نان بیشتر حرص نمی‌زند. گویی همۀ صف‌های نانوایی‌ها دو نانی شده و مردم به همدیگر تعارف می‌کنند تا آنچه هست به همه برسد ولی همچنان مثل همیشه سخنی از متولیان امر شنیده نمی‌شود که تدبیرشان برای این روزها چه بوده است؟ گویی در کوچه و خیابان که اتحادیه نانوایان، جهاد کشاورزی و دفتر معاون برنامه ریزی فرمانداری به عنوان جانشین کارگروه آرد و نان واقع شده است اتفاقی نیفتاده و قو پر نمی‌زند. 

مصرف آب شرب و بهداشتی، برق، گاز و به طور کلی انزژی مردم کم‌تر شده است. مردم می‌دانند که شاید برای چند روزی میزبان میهمانان بیشتری از شهرهای دیگر هستند که به اینجا آمده‌اند. باید کمتر مصرف کنند تا به همه برسد ولی باز سخنی از برنامه و راهکار سازمان‌های متولی برای عبور از روزهای سخت و بحرانی شنیده نمی‌شود.

از همه بدتر اوضاع کارگران کاشان است. برخی شرکت‌ها تعطیل شده و کارگران را به خانه فرستاده‌اند و برخی همچنان مشغول به کارند تا چرخ تولید کشور با وجود همه مخاطرات آن از کار نیفتد. یکی از کارگران ‌گفت جان ما عزیزتر از سربازان پایگاه‌ها و پادگان‌ها، فرماندهان و دانشمندان هسته‌ای کشور نیست؛ ما هم نباید سنگر تولید را خالی کنیم. 

هرچند کارگران نجیب‌ترین طبقۀ جامعه‌اند و همواره با بد و خوب زندگی ساخته و لب بر نیاورده است ولی همچنان هیچ سخنی از سازمان‌های متولی -ادارۀ کار، ادارۀ صمت، سازمان تأمین اجتماعی- شنیده نمی‌شود برنامه و راهکار ایشان برای کمک به قشر کارگر در روزهای سخت و بحرانی چیست؟ 

مردم منطقۀ کاشان برای سال‌های «تأسیسات هسته‌ای نطنز» را در آغوش کشیده و با همۀ حرف و حدیث‌ها چون فرزند پروریده‌اند و اکنون مورد تهاجم بیگانه قرار گرفته است. یکی می‌گوید خطری برای مردم و منطقه ایجاد نکرده  و دیگری می‌گوید بی‌خطر نیست ولی هنوز هیچ سخن و توضیحی از متولیان امر -فرمانداری کاشان به عنوان نماینده عالی دولت-  شنیده نشده تا به این تردیدها پایان دهد. 

زندگی در جریان است. با همۀ بد و خوب آن در جریان است. مردم هوای همدیگر را گرفته‌اند تا اوضاع کشور به سامان شود. مردم با همۀ مشکلات و سختی‌ها دم بر نمی‌آورند تا حواس کشور نسبت به تهاجم دشمن پرت نشود ولی مردم چشم بر دهان متولیان امر و مسئولین ارشد شهرستان دوخته‌اند تا حرف‌های درست را به جای این که در گفت‌وگوهای روزمره و رسانه‌های دشمن بشنوند از زبان ایشان شنیده تا دل‌شان قرص شود ولی شوربختانه تا کنون صدایی مبنی توضیح مسائل پیش آمده و ارائه بر برنامه و راهکار ایشان برای عبور از روزهای سخت شنیده نمی‌شود.

✍️عبدالمجید رفیعی برزکی

@ahlekashanam