این بانوی نیک‌نام، فراتر از عنوان دختر ارباب حسن تفضلی یا همسر حاج محمد فقیهی نراقی، توانست با درایت، تدبیر، شخصیت اخلاقی و اثرگذاری، جایگاه مستقل و برجسته‌ای برای خود ایجاد کند. پس از فوت پدر در نهم آبان‌ماه 1366 و درگذشت همسرش در دهه ۹۰، زیبا تفضلی به عنوان مرجع امور نیکوکارانه و انسان‌دوستانه شناخته شد و تا آخرین روز زندگی، این مسیر را با اخلاص و بدون انتظار ادامه داد.

چنان‌که دکتر کوچکی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی کاشان، در مراسم یادبود او تأکید کرد، این خانواده در طول سالیان در بخش‌های درمانی منطقه کاشان فعالیت‌های چشمگیری انجام داده‌اند و یاری‌رساندن به مردم جزئی جدایی‌ناپذیر از شخصیت ایشان بوده است؛ آن‌هم به دور از نمایش و ریاکاری.

با این حال، زیبا تفضلی از برخی وقایع پیرامون خود ناراضی بود و بی‌پرده آن‌ها را بیان می‌کرد. او با حسرت از تخریب کارخانه شماره یک نساجی کاشان یاد می‌کرد و هرچند فرد خاصی را مقصر نمی‌دانست، نگرانی خود را از نابودی میراث فرهنگی و صنعتی کاشان بسیار اعلام می‌کرد؛ از کارخانه‌ای که روزی شکوه و عظمت داشت، تنها دفتر کاری ارباب باقی مانده بود که آن نیز در چند مرحله تخریب شد. حتی پس از خاکسپاری این بانوی گرانقدر، دفتر ارباب نیز توسط افراد نابکار به شکلی نابود شد که زشتی این اتفاق تازه‌ترین بازی زشت روزگار به شمار می‌آید.

زیبا تفضلی، تربیتی آمیخته با آزادگی داشت و رفتار دوگانه، سیاست‌زدگی، و جاه‌طلبی را هیچ‌گاه نمی‌پذیرفت. او با منش بانوانه، با انسان‌مداری و آزادگی زیست؛ رفتاری که طبیعتاً خوشایند جاه‌طلبان و فرصت‌طلبان نبود. او با درایتی عمیق و بینشی مثال‌زدنی حتی از نحوه سلام و احوال‌پرسی افراد، به درونیاتشان پی می‌برد و بی‌پرده آن‌ها را نقد می‌کرد. هرگز تلاش نکرد با پول‌پاشی یا مریدپروری، قدرت یا جایگاه خود را با ظاهرسازی تثبیت کند.

اگر مراسم تشییع و بزرگداشت او از حضور مدعیان اخلاق‌مداری و پاسداران ارزش‌ها خالی ماند، شاید بتوان آن را نشانه‌ای دیگر از بازی‌های زشت روزگار دانست؛ چراکه این افراد کوچک‌تر از آن بودند که از معیارها و منش اخلاقی او عبور کنند.

روح بلند آیت‌الله شهید سلیمانی شادمان باد که با آزادگی تمام، زیبا تفضلی و خاندان او را ستود و بدون توجه به حساب‌گری‌های معمول، او را با احترام و افتخار دیدار کرد.

زیبا تفضلی در خاک آرام گرفت، اما نام، یاد، اخلاق و منش او همچنان زبانزد کسانی خواهد بود که باید در مسیر تکرار این زیبایی‌ها، چراغ به دست گرفته و در روشنای روز گام بردارند.